Vietnam; It looks like they all have motorbikes!

86 million people and it looks like they all have motorbikes!

Hoi leukerds!

Daar ben ik weer met een verslag over onze tien-daagse reis door Vietnam!

We hadden vanuit Cambodja de bus genomen naar Ho Chi Minh City. Zoals we inmiddels wel gewend zijn gaat dit enorm traag! Dit keer hadden we een “slaap”bus, een hele bus vol ligstoelen met de bedoeling in slaap te vallen (bijna onmogelijk met al het getoeter, kuilen in de weg en piepende remmen)! Wij hadden het aller mooiste plekje, helemaal onderin naast de wc! Ik verging bijna van de pislucht maar met een sjaal om m’n hoofd gebonden heb ik het overleef, incl. het twee uur stil staan (vraag me niet waarom, toeristen worden nou eenmaal nooit geinformeerd hier).

Omdat ik alweer meer dan een halfjaar niet naar de kapper ben geweest besloot ik meteen het eerste (beste laat ik maar weg) “kapsolon” in te lopen onder het motto, “als ze het verpesten heb ik nog wat groeimaanden voor ik weer thuis ben”. Dit kostte me nog geen €3. Opzich best logisch als je de kapster had gezien; gigantische wallen onder haar ogen en haar ogen dicht geknepen (moet je nagaan hoe weinig je dan ziet als je al spleetogen hebt). Ik dacht even dat ze met haar hoofd op mijn hoofd in slaap zou vallen. Gelukkig hield Senta haar wakker door er naast te gaan zitten om aanwijzingen te geven en had ze ook even de tip gegeven dat ze mijn haar misschien eerst nat moest maken en dat ze ook de voorkant moest knippen...

Daarna zijn we de stad gaan verkennen waarbij we overwelmd werden door duizenden scooters van alle kanten, zo erg heb ik het nog nooit gezien! Het leek haast onmogelijk om over te steken! Ze hebben wel zebrapaden en stoplichten maar dat is blijkbaar allemaal voor de show. Op den duur zijn we er toch aan gewend geraakt om gewoon over te steken en continue tijdens je oversteek te stoppen voor scooters die een paar centimeter langs je heen crossen, ik had het gevoel dat ik bij elke oversteek minstens tien keer dood zou gaan! Elke spleetoog op een scooter keek ons ook aan alsof voetgangers verboden zouden moeten worden. Ongelovelijk dat iedereen gewoon langs alle kanten komt aanrijden en ze totaal geen regels hebben, hup toeter indrukken en zorgen dat je het snelst bent!

In de namiddag hadden we geen energie meer en ons over laten halen door een Vietnamees op een fiets met een soort buggy ervoor, die beweerde dat je daar makkelijk met z’n tweeen in kon. Dus hoppa, ik erin, Senta tussen mijn benen en gaan. Erg grappig gezicht twee van die blonde meisjes in een buggy die per fiets vooruit geduwd werd (lopend zouden we sneller zijn geweest), alle locals keken ons aan met de nogal vaak terugkomende opmerking “Oh my god!”. Natuurlijk bracht meneer “Ik-doe-net-of-ik-weet-waar-jullie-heen-moeten-zodat-ik-toch-nog-wat-geld-verdien” ons totaal naar de verkeerde plaats waardoor wij nog verder moesten lopen en verwachtte ook nog dat wij hem daarvoor zouden betalen.

De dag erna zijn we voor zo’n €4 naar een groot waterpark geweest vol glijbanen, zwembaden en een golfbad. Bij binnenkomst zagen we meteen een invasie Chinezen! En waren we weer de enige blonde mensen in ongeveer het hele park dus een extra attractie erbij. Bijzonder was dat er ook twee bruiloften in het park waren, gekke Aziaten, wie wil er nou tussen de glijbanen met krijsende kinderen trouwen? Ik moet toegeven dat sommige glijbanen echt heel eng waren en ik mezelf echt heb moeten overhalen met de gedachte: “ik durf ook uit een vliegtuig van 5km hoogte te springen dus ik durf dit ook”.

Op naar Nha Trang met weer een heerlijk lange busrit. In de bus had de tweede chauffeur een hangmat opgehangen in het gangpad om te slapen en de deur bleef de gehele rit gewoon open ter verfrissing, je moet wat als je geen airco hebt. Daar aangekomen werden we overgehaald door twee mannetjes van een hotel om daar te slapen. Voor we het wisten hadden ze onze backpack op hun scooter gelegd en zaten we achterop door de drukke straten, geen idee waarheen en hopende dat we het zouden overleven!

Gelijk weer even vier miljoen Vietnamese Dong (jaja, ik ben sinds kort miljonair) gepind om de volgende dag naar een Spa met modderbaden en warme zwembaden etc. te gaan. Op de volgende lange busrit naar Hanoi.

Hier kan je overal je eigen kleren in alle soorten, kleuren en op maat laten maken. Je hoeft maar een plaatje/ontwerp te laten zien, ze meten je maten op en ze maken het voor je, ook met schoenen en bikini’s etc (helaas waren we echt inspiratieloos en moet je het wel echt kopen als je ze een opdracht geeft).

Mijn afdingskills worden er steeds beter op. Ik dacht namelijk dat dit onderdeel van de cultuur was dus pas ik me wel weer aan;) maar ik merk steeds vaker dat mensen boos reageren of je belachelijk maken. Zo wist ik eindelijk tot een goede prijs te komen voor iets en werd ik vervolgens zo’n beetje vervloekt door de budha volgens een schreeuwende mevrouw die nogal gefrustreerd was dat ik haar eerste klant was van de dag.

De laatste dagen vooral gerelaxt, baantjes getrokken in ons binnenzwembad waar er een MEGA spin op de wc zat. Uiteten geweest waar er een kat met een piercing in z’n oor op m’n schoot kwam zitten. In Hanoi (de hoofdstad) over de markten gelopen waar ze geroosterde honden verkopen! Koffie gedronken bij een luxe tentje aan het meer waar ik zulke bijzondere koffie kreeg die nog moest trekken en het wel zo’n halfuur duurde voor slechts twee slokken koffie, overbodige luxe!

Uiteindelijk hadden we een super grote overdekte markt gevonden, drie verdiepingen hoog. Schijnbaar voornamelijk voor de locals bedoelt want we werden bijna weggekeken. Ik zag wat leuke shirts en bij het eerste kraampje was het: “No, No, go”. Bij het tweede kraampje noemden ze een prijs waarvan zij zeker een jaar konden leven (schijnbaar zien wij er erg rijk uit, blond met m’n afgetrapte slippers, kleren met gaten waar ik al meer dan een halfjaar om de dag inloop, m’n al maanden make-up loze hoofd, mijn haar dat ik tegenwoordig alleen nog maar één keer borstel als ik van onder de douche kom en het vervolgens in een vogelnestje prop tot ik weer ga douchen etc.). Omdat ik nog niet genoeg vernederd was zei een mevrouw met het figuur van een rijstekorrel bij het laatste kraampje dat ik te “big” voor het shirt was en wees vervolgens naar m’n buik! Bedankt, trut! En ik maar denken dat die mensen geld willen verdienen!

Vervolgens op zoek naar nieuwe bh’s die natuurlijk allemaal te klein waren aangezien hun tieten er ongeveer hetzelfde uitzien als mijn rug.. Zo zat er ook in elke bh een vulling waardoor je minimaal drie cupmaten groter kreeg!

Door de hoofdstad slenterend keek Senta toevallig een SPA binnen waar haar biologieleraar van de basisschool net een voetmassage kreeg, hoe toevallig is dat!

De laatste dag naar het mooie Halong Bay (staat op de UNESCO-lijst) geweest. Vier uur heen en vier uur terug met de bus (onderweg zag ik midden op straat een stier geslacht worden) en nog vier uur op de boot in Halong Bay zelf, erg mooi en heel rustig! We zijn zelfs nog even wezen kayaken en tot slot naar een enorme grot geweest vol stalagmieten en stalagtieten.

De laatste avond in Vietnam werden we wakker gehouden door een krijsende baby, althans dat dachten we. We gingen op ons balkon staan om te kijken waar het geschreeuw vandaan kwam, bleek het een kat te zijn. Na wat water en kledinghangers te gooien was die eindelijk stil alleen kwamen we er de volgende dag achter dat het arme katje vastgebonden zat aan een heel kort touwtje, wat zijn we toch gemeen!

Na tien dagen Vietnam wilden we eigenlijk snel weg uit al die drukte en al die Aziaten die echt niet uitkijken waar ze rijden, lopen of wat ze doen (naar mijn mening totaal geen normen/waarden/manieren hebben of in ieder geval andere dan dat wij hebben).

Toch hebben we ook veel vriendelijke mensen ontmoet en schijnen ze buiten de grote steden en de toeristenplaatjes toch een stuk vriendelijker te zijn.
Inmiddels alweer in Laos potje tragos! Maar daar de volgende keer meer over!

Toedelssss xxxx