Laos/Tragos: nieuwjaar,monnikenpolonaise & tubing!

(Waarschuwing: het laatste deel kan nogal schokkend zijn voor de “volwassenen” onder ons..)

Tadaaaaa en we zijn weer in Bangkok, BAM! Helaas ging het allemaal niet zo vlug als die drieletterige bam! We kwamen aan in Laos en waren inmiddels wel gewend aan de grenscontroles waarbij je 36 keer je paspoort moet laten zien, veel te lang moet wachten (in Laos gaat alles helemaal traag, de intellectuelen onder ons leggen nu de link naar de titel) en waarbij alle locals voormogen, ik word dus gewoon gediscrimineerd!

Na al mijn reiservaring zou je toch denken dat ik mijn pasfoto’s voor mijn zoveelste visa wel in mijn handbagage had zitten. Niets was minder waar, die zaten ergens verstopt in mijn overvolle backpack onderin de bus tussen de rest van de backpacks. Ik vroeg meneer Tragos of ik echt echt een pasfoto nodig had (aangezien ze er daar geen konden maken en ze niet eens een pinautomaat etc.hadden), waarop hij heel streng zei: “Yes, you need a picture but if you don’t have, then you don’t need”. Erg logisch maar ik hield wijs mijn mond. Nog logischer was dat we i.p.v. 35$ (wat we precies hadden gewisseld) 37$ moesten betalen voor ‘newyears servicefee’. We kregen een briefje daarvoor maar hadden geen dollars meer. De man pakte het briefje terug en zei “No problem, you don’t need it”.

Omdat de meeste bussen geen wc’s hebben of alleen even stoppen in de bergen voor de mannen en dan heel vreemd opkijken als wij nuchtere Nederlandse vrouwen er met onze wc-rol in onze hand (deze heb ik tegenwoordig 24/7 in mijn tas zitten) achteraan huppelen, ging ik nog maar even op de grens naar de wc. Zoals bijna overal was dat een gat in de grond met een bak water ernaast (en vaak wat gezelschap van spinnen, muggen, kakkerlakken etc. en daar moet je dan soms nog voor betalen ook) en een soort schenkbakje erin waarmee je dan kan ‘doorspoelen’. Niet dat ik dat schenkbankje ooit aanraak maar ik kan het toch nooit laten om er even mijn blik vol afschuw op te werpen en die bleek niet voor niets, er lag een dode RAT in!

Als ik terug kom van deze reis zal ik waarschijnlijk niet meer zo snel iets vies vinden en hopelijk vind ik de meeste Nederlandse jongens dan ook eens wat ‘knapper’ want als je die vergelijkt met die spetters hier! Zo is de gemiddelde Aziaat van onze leeftijd zo dun als een lantaarnpaal maar wel een korte lantaarnpaal, misschien is een pispaal een betere vergelijking (geen idee eigenlijk hoe die eruit zien). Ze zijn allemaal zo schriel en als ik naast ze loop voel ik me net een blanke HULK, echt een vent dus. Omdat het nog niet erg genoeg is hebben alle mannelijke Aziaten minimaal één hele lange nagel; meestal de duimnagel! Sommige hebben zelfs al hun teennagels super lang (handig voor als je samen in bed ligt en je jeuk op je rug hebt).

Onderweg naar van Hanoi naar Luang Prabang (30 uur in een bus!) waren we gestopt bij een eettentje waar ze varkensharten en varkensdarmen verkochten! Ik wist het eerst niet zeker maar toen ik een varken nadeed (best hilarisch als je me had zien staan) en naar het ‘spul’ wees zeiden “Yes, Yes, Knor” en wezen naar hun hart en hun buik. In de avonden in de bus ging de tv weer aan en stond altijd het overal in Azie, populaire karoake-zingen op, zelfs de ‘mannen’ blijken dit leuk te vinden (voor zover ze hier mannen hebben).
Gelukkig werd er ook nog rekening gehouden met de backpackers en draaiden ze Tom & Jerry met keiharde discomuziek met een geremixt nummer van “Oeeeh.. you touched my tralala”. Dit was ongeveer het leukste moment van de 30 uur durende busrit.

Eenmaal aangekomen merkten we al snel dat het nieuwjaar was (de hele bus werd nat gegooid), dit is bij hen jaarlijks van 12 t/m 15 april en heet ‘Pi Mai’: begin van het nieuwe jaar. Zij wensen iedereen gelukkig nieuwjaar door water over elkaar heen te gooien met de tekst “Sok di Pi Mai”: gelukkig nieuwjaar. Alle Laotianen rijden dronken door de straten met trucks vol locals onder de verf en zeiknat. Ze hebben allemaal tonnen water bij, waterpistolen, verfwater, bloem etc. en gooien op alles en iedereen die ze tegen komen gepaard met keiharde muziek vanuit de auto’s en langs de straten. Dus ook op ons toen we uitstapten in Luang Prabang!

Omdat we toch niet droog konden blijven en mijn camera anders het einde van de dag niet zou halen, hebben we onze spullen achter een bar gelegd en zijn we met een groep backpackers mee gaan gooien naast een ton water vol met emmertjes en een tuinslang. Het leukste was dat we afspraken om met z’n allen tegelijk op elke tuktukchauffeur te gooien (dit waren ongeveer de enige droge mensen nog) en dan heel vrolijk “Sok di Pi Mai” te schreeuwen (deden we dit in NL ook maar, maar dan met oliebollen anders is het te koud).

We hadden een meisje uit Noorwegen ontmoet die van Cambodja naar Vietnam is gegaan en vanuit daar naar Laos maar alles op de fiets heeft gedaan in der eentje! Wat een gek, je wilt niet weten hoe heet het is daar(ik dacht soms echt dat ik wegsmolt) en met al die hobbels en kuilen op de weg doen bussen al zo’n 5/6 uur over 200 km, daarnaast heb je ook nog eens veel gebergte. Ze deed over elk stukje dan ook zo’n 4/5 dagen en zocht een kaart op via googlemaps en sloeg die op op haar Ipad. Misschien hield ze me wel voor de gek want ze zag er totaal niet uit of ze uberhaupt ooit wel eens had gefietst maar ze was vrij serieus en schijnbaar doen meer backpackers dat per fiets..

De laatste dag in Luang Prabang ging de wekker om 05:15 omdat we gingen kijken naar het dagelijkse monnikenritueel. Heel veel jonge monniken lopen dan in hun oranje gewaden met een soort zilveren bak in een lange rij door de stad langs alle mensen op de stoep die eten voor ze hebben en het in hun bak leggen (monniken mogen geen bezittingen hebben volgens het geloof). Apart was dat er soms ook bedelaars naast de locals zaten en de monniken dan wat net gekregen eten weer meteen weggaven.
Toen we wegliepen kwam er een hysterische Chinees op ons afrennen. De man wilde dolgraag met ons op de foto en voor we het wisten kwamen z’n andere zes vrienden met allemaal een eigen camera, lachend van enthousiasme op ons afrennen alsof we popsterren waren!

Onderweg naar Vang Vieng werden alle tassen op het dak vastgebonden(!) en er zaten twee heerlijke, typische backpackers bij ons in het busje. Hiermee bedoel ik van die vieze, langharige, met ongewassen kleren etc. Zouden zij misschien op reis gaan met het motto: “Ik ben een echte reiziger, ontsnapt uit de serieuze wereld en geniet van het leven want het leven is kort dus moet ik mezelf bewijzen door vooral niets meer te laten knippen, scheren, wassen etc. en moet ik minimaal wat piercings nemen die niemand anders heeft (dit is niet voor niets gast) en wat tattoo’s met de pakkende tekst “life is short, so life it/living the dream/you only life once” en blablabla zodat ik zeker weet dat ik anders ben dan anderen:“speciaal” (maar in mijn ogen gewoon een vieze alto die op een zwerver lijkt).

Door het allerslechtste ‘wegdek’ dat ik heb meegemaakt zijn we uiteindelijk als twee stuiterballen aangekomen: laat het tuben maar beginnen! Dit plaatsje staat namelijk bekend om de ‘tubing’. Het dorpje zit vol hotels, en heel veel restaurantjes met tafels met ligkussens er omheen met altijd twee dikke flatscreens erboven waar ze 24/7 Friends draaien, hoe relaxt is dat (vooral na zeven maanden geen tv! In het dorpje kan je een tube huren; een opblaasbare rubberen band, waarmee je 3km verder (iedereen gaat dus altijd met de tuktuk naar de start) op de rivier van de ene bar naar de andere kan drijven.

We begrepen al snel dat weinig mensen nog zo’n tube huren omdat je hem voor het donker terug moet brengen (wat niemand lukt door de hoeveelheid liters bier voor een euro en goedkope/gratis emmers met whiskeycola etc.). Daarnaast liggen er overal tubes die je kan pakken bij de bars, is het water vrij ondiep en kan je gewoon naar de overkant zwemmen. Er staat echter wel een kleine stroming maar ze gooien dan een touw vanaf elke bar uit met een plastic lege fles eraan waar je jezelf aan kan beethouden en jezelf naar de kant toe kan trekken voor het volgende feesje waarbij je overal gratis shotjes krijgt en bij elke nieuwe bar een nieuw armbandje (zo kan je precies zien hoe lang iederen daar ongeveer al is).

Eindelijk weer onder de leuke westerlingen en feestende bakcpackers van over de hele wereld! We zijn dan ook zes nachten gebleven en hebben niets anders gedaan dan feesten overdag op de rivier tot zo’n 20:00, dan met z’n allen dronken en zingend met de typische nummers “Wonderwall , yellow submarine etc” in de overvolle tuktuks, er aan achter hangend, op het dak liggend (kan allemaal) over de onverharde weg vol kuilen en bobbels terug (perfecte combi dus). Vervolgens massaal de restaurants overvallen op de ligkussens ‘chillend’ eten/Friends kijken, nuchter worden, opladen en na het eten weer verder feesten en opnieuw dronken worden in de bars waar ze ’s avonds gratis buckets uitdeelden.

Er waren genoeg andere manieren om de ooh zo dure (normaal wel zo’n €3) whiskeybuckets te krijgen zoals de eerste twee meisjes die op het podium sprongen en gingen zoenen of het meisje dat als eerste der tieten liet zien. Bizar, dat meisje die der tieten liet zien trok vol (onterechte) zelfvertrouwen haar bikinitopje uit en shudde ze alle kanten op. Het allerleukste was dat de jongen met de microfoon ernaast omriep “Wow, I’m soo proud of you and I bet your parents too”! Ik lachte natuurlijk het hardst van iedereen.

Er was echt van alles te doen en vooral te zien, het hoofddoel was wel zoals ze daar zo mooi zeiden “Getting fucked up!”. Overdag begon het vaak met een soort stoelendans maar dan met tubes waarbij de kandidaten volgegoten werden met drank en de twee die overbleven elkaars handen gekruisd moesten vasthouden en rondjes draaien en dan uiteindelijk de verstopte tube gingen zoeken, proberend niet om te vallen, te kotsen of wat dan ook.
In de middagen zijn we professionele ‘beerpongers’ geworden en hebben Sen en ik gespeeld alsof ons leven er van af hing maar helaas nooit gewonnen (alleen heeft Sen mij één keer met de grond gelijk gemaakt), zo ging het bier wel erg snel..

Ik keek m’n ogen uit: ik heb mensen zien omvallen terwijl ik met ze praatte, jongens een smerig onderbroeken-wissel-spelletje zien spelen en een erg dun en gespierd meisje gezien onder de blauwe water vaste stift met tekst “Fuck me I’m drunk” die een jongen op z’n rug op de grond duwde, vervolgens een handstand deed recht boven zijn gezicht en derzelf zo meerdere malen opdrukte en hem telkens zoende toen ze naar beneden kwam! Iedereen zat trouwens aan het einde van de avond onder die blauwe troep, zo was er een jongen met de tekst “Great taste, zero sugar” op z’n buik met een pijl naar beneden en nog wat interessante creaties bij meisjes zoals “Tequillashot” met een pijl naar beneden, “sugar tits” en “If you buy me a bucket, you get a free fuck” etc.

‘S avonds werd het alleen maar erger. Bij de bar waar we meestal eindigden had je een kabelbaan waarmee je zo in het donker het ondiepe water in kon springen (zou in NL vast ook mogen), werden er bierestafettes gehouden: meisjes tegen de jongens waaraan wij ook nog meededen (waardoor de meisjes natuurlijk wonnen) en ontmoette ik een gast die z’n aapje mee had genomen naar de bar en hem vastgebonden had aan z’n broek!

Bij de afterparties gingen alle zatlappen limbodansen onder een dik vuurkoord door, ook totaal niet gevaarlijk en werd er zelfs door de DJ omgeroepen dat als je een ‘mushroomshake’ haalt je een gratis t-shirt krijgt (met de passende tekst: “drink triple, see double, act single”). Iedereen kan daar dus met gemak paddo’s krijgen en andere troep echter had iedereen het wel over undercover politie maar dat lijkt me erg sterk als ze het gewoon door de boxen omroepen (geen zorgen pap & mam, ik hou het bij liters bier). Al met al is het één groot gekkenhuis daar en las ik in de Lonelyplanet dat er elk jaar minimaal één backpacker overlijdt wegens “too many drinks/drowning”. Zo heb ik ook nog een avond een meisje die op een picknicktafel stond te dansen achterover naar beneden zien vallen op de rotskant van de rivier, gelukkig leefde ze nog..

Welcome to Vang Vieng dus. De ochtend bestond meestal uit ontnuchteren en proberen te ontbijten. Dit ging een ochtend best moeilijk toen ik een vrij aanwezige kater had, heel verstandig toch wat probeerde te eten maar een gast aan de tafel tegenover me over zichzelf heen kotste en ik dat net weer, al etende moest zien. Het meest bizarre was nog dat hij gewoon bleef zitten, z’n vriend even schone kleren voor hem ging halen en ze gewoon weer verder aten... Toen ze weg waren kwam een vrouwtje het even ‘schoonmaken’ met een bezem en kwamen de volgende niets vemoedende katers op diezelfde plek ontbijten.

De laatste avond waren we zo kapot maar moesten we toch nog even naar het tuben. We waren er pas rond 18:00 en waren de enige nuchteren. Het voelde alsof je moest BOB-en tijdens carnaval (al heb ik geen idee hoe dat voelt haha).

Op naar Vientiane, de laatste stop in Laos en de hoofdstad. Ik had helaas nog net bedbugs opgelopen en zat helemaal onder bulten. Inmiddels is het alleen maar erger geworden en zit het bijna overal, het is helemaal rood en het lijkt wel huiduitslag, lees: schurft! Misschien dat ik als het blijft aanhouden maar eens tegen m’n principes in naar de dokter ga hier in Azie..

De bus zat helemaal vol en er was voor één jongen geen plek meer maar dat bleek geen probleem te zijn. Er werd een plastic stoel geregeld en die werd zo voorin het gangpad gezet, hoezo de bus is vo!? In Vientiane zelf was niet veel bijzonders te zien, na een hele dag zijn we voor de derde keer richting Bangkok gegaan (13 uur per bus) om vanuit hier het zuiden van Thailand onveilig te gaan maken;).

Op de grens werden we apart genomen bij de ambassade omdat we niet de juiste stempel hadden op ons visa van Laos.. Schijnbaar was die flapdrol: meneer Tragos met z’n “No-problem-bullshit” dat vergeten of ons vergeten naar een volgende check te sturen. De een na de ander kwam erbij en we zaten daar in een hokje alsof we straf hadden. Na een halfuur lang lief lachen en de “What-do-we-have-to- do-blik”, mochten we gaan en zijn we toch nog in Bangkok aangekomen!

Dag vriendjes en vriendinnetjes, dit was het dan alweer!

Liefs en knuffels!