Life’s a beach! Fiji – Islands

Bula lieve mensen!

Inmiddels zit onze vakantie in Fiji-paradise er alweer op.
Het begon allemaal met een vlucht vanuit N-Z naar Nadi. In het vliegtuig hing er meteen al een andere sfeer. Het personeel bestond uit Fijianen met allemaal kleurrijke “hawaiblousen” aan en een bloem achter hun oor (zoals alle Fijianen hier dragen). De vlucht duurde maar drie uur maar voor mijn gevoel kwam er geen einde aan, ik wilde er zo snel mogelijk zijn aangezien papa & Jeroen ons daar op het vliegveld zouden opwachten en ik ze al vijf maanden niet had gezien!

Tadaaaa, daar stonden ze, op tijd en wel (misschien omdat we vertraging hadden). Zij waren in de ochtend al geland en lekker slim meteen in de zon gaan liggen en in slaap gevallen dus allebei zo rood als een kreeft! De zon is daar net zoals in AUS en N-Z een stuk sterker met het gat in de ozonlaag. Fiji is trouwens het land waar de zon als eerste opkomt en dus ook als eerste ondergaat (mooie zonsondergangen)! In de lokale krant: Fiji Times, staat dan ook altijd op de voorkant: “The world’s first newspaper of the day”.

Het was echt super warm en het had net voordat we aankwamen keihard geregend, het regent daar namelijk bijna elke dag even keihard (meestal in de avond) en daarna schijnt de zon weer vollebak, maar wel of geen regen, warm is het daar altijd! Daarnaast gaat altijd alles op het gemakje en is het altijd “Fiji-time”.

Daar hebben we ons dan maar meteen aan aangepast, we zijn de beroerdste niet. Elke dag onder een palmboom in een hangmat een boek lezen, drinken uit een kokosnoot, muziek luisteren, zonnen, snorkelen, kaarten en vooral veel eten en drinken en dus elke avond aan de bar hangen met de muziek hard aan en uitzicht op de oceaan en de mooie zonsondergang! =)

Het is trouwens niet heel vreemd dat ze hier regelmatig overstromingen hebben. De keren dat wij keiharde regen hebben meegemaakt kon het water echt nergens heen. Afvoer kennen ze daar niet en belasting betalen hoeven ze daar ook niet geloof ik want de wegen zitten vol grote kuilen (met regenwater). Geen probleem voor de Fijianen, ze brengen je gewoon overal zigzaggend naar toe.

De eerste avond in Nadi kregen we meteen een uitgebreide dans- en vuurshow die we later nog heel vaak hebben gezien. Papa had verloren met ezelen en moest dus ’s avonds in de oceaan gaan zwemmen. De volgende dag begon onze eiland-hop-tour; vijf eilanden in acht nachten. We hadden meteen de langste bootrit en na vier uur werd ik toch best misselijk, vooral toen Jeroen nog zo grappig was om even keihard “frikandel met slagroom” naar me te schreeuwen (dit is ongeveer ons humorniveau geweest van de hele vakantie). Bij elk eiland werden we altijd ontvangen door een groepje zingende, gitaarspelende Fijianen en was het de gewoonte om keihard BULA te roepen zodra ze klaar waren (dit riepen ze daar bij alles), geen bula, geen eten dus dat was altijd nogal een geschreeuw vanuit onze hoek.

Bijna elk eiland bestond uit kleine hutjes/bures met daken van stro, heeeel veel palmbomen met kokosnoten, hangmatten op het strand, een volleybalveld en mooie snorkelplekken vlakbij het strand. Sommige eilanden waren zo klein dat je binnen tien minuten van de ene naar de andere kant kon lopen. Het eiland waar de film “Castaway” met Tom Hanks is opgenomen lag er ook vlakbij, zo zien schijnbaar alle eilandjes er daar ongeveer uit.

Jeroen & papa waren zo slim geweest om alcohol vanaf het vliegveld mee te nemen (poging één was mislukt toen ze alles moesten inleveren om HongKong in te mogen waar ze uiteindelijk geen tijd meer voor hadden dus voor niets alles hadden ingeleverd), helaas mocht je nergens in de resorts je eigen alcohol meenemen dus hadden we als echte Nederlanders de flessen in de heg verstopt.
Na iets te veel “sapjes” raak je dan wel eens een fles kwijt en laat je de hele nacht je telefoon buiten liggen in een regenbui als je Jeroen heet. Jeroen heette daar trouwens “Euro”, dat vond die wel een leuke vervangnaam aangezien ze zijn naam uitspraken als “Urine”, haha ik bleef dus gewoon tegen de locals zeggen dat die Jeroen heet, toch net iets te grappig als ze je broer urine noemen.

De eerste dag van eilandhop-tour zijn we met z’n vieren gaan snorkelen. Er waren vooral veel blauwe zeesterren, stekelduivels, zee-egels, Nemo’s, mooie kwallen en aparte en velen vissen te zien. Pap zwom heel fanatiek een stuk voor ons uit, totdat die opeens heel hard “HAAI” riep! Na al die goede grappen van hem nam niemand hem eigenlijk serieus en wilde ik naar hem toe zwemmen om te gaan kijken totdat ik me heel snel besefte dat ik niet meer in AUS was en niet eens wist of deze haaien ook ongevaarlijk waren (happy sharks). Al snel was het paniek, ik heb Senta nog nooit zo snel zien zwemmen en wij er allemaal achteraan. Ik was de enige die af en toe nog omkeek of papa nog leefde die op een koraalrots stil was gaan staan omdat hij weinig lucht kreeg van de schrik. Ik riep heel hard dat haaien niet zo ondiep komen dus dat die niet meer bang hoefde te zijn (zelf scheet ik hem).

Later vertelde pap dat de haai zo’n twee meter lang was en maar zo’n vijf meter voor hem zwom. Nu heb ik op het Great Barrier Reef ook haaien voorbij zien zwemmen maar dat was “vertrouwd” door al die mensen om me heen en omdat het daar veel dieper was en dus groter leek.Dezelfde avond heb ik aan een paar Fijianen gevraagd of de haaien gevaarlijk zijn daar; “No, no, only happy sharks, go back and take a picture”! Haha, de volgende dag kwam ik ook een haai tegen bij het snorkelen, deze keer wat kleiner, ondanks dat ik de hele tijd tegen me zelf bleef zeggen “happy shark Jes, happy shark”, blijft het toch eng en was ik te laat voor een foto!

Er waren elke dag avondprogramma’s met veel muziek, gedans en spelletjes. Zo hebben we meegedaan aan o.a. een patatoe-race (estafette met een aardappel tussen je benen, de mannen hadden verloren en moesten voor de vrouwen dansen op het nummer “All the single ladies”), een krabbenveiling voor de krabbenrace (die uit eindelijk niet doorging doordat er maar zeven krabben waren verkocht), international night waarbij iedereen zijn eigen volkslied moest zingen (zo slecht dat wij zijn kwamen we niet eens aan vier hele zinnen waardoor we maar “het is stil aan de overkant ” naar de enige andere Nederlanders zongen (nu denkt iedereen waarschijnlijk dat dat ons volkslied is) en werden we uitgenodigd voor de “Gecko-man”, een man die in palmbomen klimt, een kokosnoot voor je plukt en er ondersteboven weer uit klimt.

Op een avond zaten we weer buiten te kaarten voor ons huisje totdat we opeens heel hard gezoem hoorden in de bosjes en dat even later recht op Jeroen & Senta afkwam vliegen, pap en ik zaten aan de andere kant van de tafel dus zagen nog niet wat het was maar Jeroen en Sen wel hoor, een MEGA grote kever! Jeroen deed net of die doodging en schreeuwde als een meisje, hij duwde het hele tuinset opzij en kwam op ons afrennen omdat die zo bang was! Sen was er helemaal stil van en kon wel kotsen als ze er over nadacht zoals ze dat zo mooi zei. Nog erger was dat er nog geen vijf minuten later nog één aan kwam vliegen die op Sen’s rug ging zitten, Jeroen zat binnen 2 seconden binnen en besloot niet meer naar buiten te komen toen er op hetzelfde moment ook nog eens een grote kakkerlak aan kwam vliegen en nadat die wederom het hele resort bij elkaar had geschreeuwd, volgens mij dacht iedereen dat er iemand vermoord werd ofzo.

Eén van de laatste dagen zijn we met een local van het resort met een minibootje meegegaan. Sen & ik werden afgezet om te gaan snorkelen op een “Sandbank” (een mini zandeilandje waar nog geen 20 koeien oppassen) en de mannen gingen vissen! Stonden we dan, helemaal alleen midden in de oceaan op een paar vierkantemeter zand in de hoop dat ze ons niet zouden vergeten en begon het opeens te regenen. Onder het motto “er valt meer naast je dan op je en van snorkelen word je toch nat” zijn we de hele middag gaan snorkelen en hebben we uit verveling een fotosessie gehouden en een grote paarse kwal gestalkt. Want weet je wat het is, er is meer water dan vis=)
Na onze dagelijkse hoeveelheid zouthappen en zo’n dik drie uur (Fiji-time dus tijd is voor hen niet belangrijk) werden we eindelijk opgehaald. De mannen hadden een plasticzak vol vissen en we mochten meteen aanwijzen wie welke vis die avond op z’n bord wilde. Op de terugweg kwamen we nog dolfijnen tegen die langs ons bootje zwommen!

Verder hebben we echt nog veel meer gezien/meegemaakt dus even in het kort: we hebben een “neger”-albino gezien (bizar zo’n wit persoon met dikke negerlippen en kroeshaar!), er viel tijdens het eten opeens een salamander op Senta’s bord, we zijn op zondag naar de kerk geweest om te ervaren hoe die Fijianen dat doen (heel veel zingen en wegsmelten), we zijn een “vissende” neger tegengekomen tijdens snorkelen met een metalenprikker in z’n hand (Fijianstyle).

Wisten jullie trouwens dat vallende kokosnoten een veel voorkomende onnatuurlijke doodsoorzaak in Fiji zijn (hoe natuurlijk wil je het hebben, maargoed), zo stonden we een keer op ons dakterras en hoorden we opeens keihard een kokosnoot naar beneden vallen vanuit een hele hoge palmboom, zo recht op het voetpad, er liep gelukkig niemand.

Na twaalf dagen chillenbillen was het wel weer genoeg geweest. De nodige kilo’s zitten er weer aan, iedereen is flink verbrand en Sen en ik lijden inmiddels aan bloedarmoede door al onze lieftallige vriendjes die het met hun hele familie alleen op ons gemunt hadden en ons de hele vakantie probeerden weg te pesten, rot muggen! Gelukkig lieten we ons niet kennen, hebben we er totaal niet over geklaagd en hebben we door alle enthousiasme bijna een “bult van de dag verkiezing” ingevoerd. Muggen, STERF!

De laatste dag heeft een minibootje ons terug naar het vaste land gebracht waar er recht op het strand een oude taxi voor ons klaar stond waarvan de velgen vast zaten met tiewraps. De laatste Fijidollars hebben we aan zoveel mogelijk cocktails uitgegeven en zijn we de volgende ochtend met z’n allen naar Hongkong gevlogen waar pap & Jeroen een tussenstop hadden van een paar uur en er daarna afscheid genomen moest worden=( . Wij blijven nog een paar dagen langer in HongKong en vliegen dan door naar Bangkok.

Volgende keer meer over onze start van ons 3,5 maand Azie-avontuur!

Liefs & knuffels!